14 января 1942 года впервые было опубликовано стихотворение Константина Симонова «Жди меня, и я вернусь…». Сейчас его называют символом Великой Отечественной войны. 26-летний фронтовой корреспондент Константин Симонов написал эти строки в июле 1941 года. Стихотворение звучало как заклинание судьбы, в котором предсказано, что война будет долгой и жестокой, но человек сильнее войны. Если любят, если верят…

«Жди меня, и я вернусь…» история стиха-заклинания

⁣Польский текст так же прекрасен, как и оригинальная версия К. Симонова.
"Жди меня"
Przekład wiersza Konstantego Simonowa: Adam Ważyk

Czekaj mnie, a wrócę zdrów,
Tylko czekaj mnie,
Gdy przekwitną kiście bzów,
Gdy naprószy śnieg.
Czekaj, gdy kominek zgasł,
Żar w popiele znikł.
Czekaj, gdy nikogo z nas
Już nie czeka nikt,
Czekaj, gdy po przejściu burz
Nie nadchodzi wieść,
Czekaj, gdy czekania już
Niepodobna znieść.

Czekaj mnie, a wrócę zdrów,
I nie pytaj gwiazd,
I nie słuchaj trzeźwych słów,
Że zapomnieć czas.
Niech opłacze matka, syn,
Gdy zaginie słuch,
Gorzkie wino w domu mym
Niech rozleje druh.
Za mój cichy, wieczny sen
Kielich pójdzie w krąg.
Czekaj – i po kielich ten
Nie wyciągaj rąk.

Czekaj mnie, a wrócę zdrów,
Śmierci mej na złość.
Ten zaklaszcze, tamten znów
Krzyknie: „Co za gość!”.
Jak doprawdy pojąć im,
Że we krwawej mgle
Ty czekaniem cichym swym
Ocaliłaś mnie.
Ot i sekret, ot i znak,
Co w sekrecie tkwi,
Że umiałaś czekać tak,
Jak nie czekał nikt.